Γαλάζια σπλάγχνα - Νίκος Καρούζος

Κάτοικε του ονείρου μαζεύω τη φωνή μου από κάθε άκρη

και το υπόλειμμά της αυτό στη σινδόνη των δέντρων

κι εκείνο κει ψηλα στο σκουριασμένο βράχο όπου οργίζεται ο γερο-κόρακας

συγκεντρώνομαι

για τη μεγάλη αποκάλυψη ρίχνω στον άνεμο μακρόσυρτη αγάπη:

Την θέλω εγώ την απελπισία μου δεν την ανταλλάσσω με θαλπωρή άλλη

έχασα.

Μα χάνουν και τα άνθη τα άνθη ανοίγουν το μοναδικό παράθυρο...

Κάλλιο να πλανηθεί ο χαρταετός μου δε θέλω πια ν' αγγίξω τα χρώματά του κλείνω τα μάτια μου για να δω.

Είναι η φωνή που με διασχίζει κι άλλοτε που χτυπά στον άκμονα χίλιες φορές. Είναι η φωνή από ένα βάθος:Για πάντα να μην έχεις τίποτα για τ' αληθινά χέρια

μονάχος      ανήμπορος       εκστατικός

σ' αυτή την άξαφνη γιορτή του δευτερολέπτου που παραδίδεται ο κόσμος.